Wat als...
Door: Rennie
Blijf op de hoogte en volg Rennie
31 Oktober 2011 | Indonesië, Yogyakarta
Wat als....
Wat als....2 simpele woorden maar o zo interessant als je ze voor een paar andere woorden zet: Wat als ik niet afgekeurd zou zijn door de KLM? Wat als ik mijn kruisbanden niet had afgescheurd? Wat als Indonesië nu nog van Nederland zou zijn? Wat als mijn oma niet in Nederlands-Indië was geboren? Wat als ik geen Nederlander zou zijn? Wat als....
Allemaal vragen waar we geen betrouwbaar antwoord op kunnen geven. Hoe interessant het ook is je af en toe af te vragen waar je nu zou zijn als een bepaalde gebeurtenis wel of juist niet had plaatsgevonden, des te interessanter is het om te kijken waar je juist wel terecht bent gekomen door die gebeurtenis. Wie had 3 jaar geleden gedacht dat ik uiteindelijk in Indonesië zou gaan studeren? Niemand, ik zelf namelijk ook niet. Dingen gaan niet altijd zoals gepland en hoe vervelend dat op dat moment ook is, het leidt altijd wel tot iets anders moois: "If one door closes another opens". Dus in plaats van stewardessen te versieren als piloot geniet ik op dit moment van het Indonesische leven.
Mijn colleges gaan steeds beter maar het is wel een stuk zwaarder dan dat ik van te voren had verwacht. Vooral mijn economie college is erg pittig omdat mijn prof. aan één stuk door praat en ik vaak mijn concentratie verlies na een half uur en dan maar met moeite weer ergens aanhaak. Mijn Javaans gaat wel vooruit maar het blijft lastig om 2 nieuwe talen(hoog en laag javaans) te leren in een taal die ik ook nog niet helemaal vloeiend spreek. De geschiedeniscolleges gaan wel erg goed dus dat scheelt weer. Ik vind het erg interessant om te zien hoe de invloed van Nederland op Indonesië hier wordt weergegeven vanuit een niet Nederlands perspectief.
Mijn scriptie onderzoek naar Gerakan 30 September en de massamoorden die daarop volgden loopt nog niet zo heel soepel omdat het onderwerp toch nog iets gevoeliger is dan ik van te voren had gedacht. Met hulp van zowel Australiers als Indonesiers zie ik wel vooruitgang dus ook dat is goed nieuws.
Ik merk aan mijn lichaam dat het moeite heeft met de seizoensverandering van het zomer- naar het regenseizoen. Vooral de extreme hitte gecombineerd met de vochtigheid zorgt ervoor dat ik snel uitgeput ben. Mijn eerste echte regenbui kwam trouwens ook niet op een erg prettig moment! Ik was in Prambanan om een Ramayana voorstelling te bekijken in de openlucht toen het weer echt losbarste! Helaas was ik hier niet op voorbereid dus ik was al snel helemaal doorweekt. Aangezien we toch al zeiknat waren besloten we maar om niet te wachten totdat de regen zou stoppen(goed besluit want het regende de hele nacht door). Het ritje naar huis was geen pretje omdat mijn helm geen visier heeft en ik dus vrij weinig kon zien door alle regendruppels. Uiteindelijk veilig aangekomen en de ochtend daarrna maar gelijk even een regenpak gekocht!!
Verder...Heb ik een jongen uit Sri Langka ontmoet die de wereld over rijd op zijn moter. In een jaar tijd heeft hij al 40 landen gezien en hij zal waarschijnlijk nog 2 jaar onderweg zijn voor de rest van zijn avontuur. Het mooie aan het verhaal is dat hij alle landen tot nu zonder kleerscheuren heeft overleeft maar uiteindelijk op de eerste dag in Indoenesie gelijk werd aangereden....dat zegt wat over het verkeer hier ofniet :-)
Ik heb mijn motor ook maar is flink uitgetest door even naar Solo te rijden en daar wat tempels te bekijken. Wat blijkt, bij 125 km/u vind mijn scootertje het wel hard genoeg en begint ie een beetje te trillen :) na mijn uitstapje naar Solo, het huwelijk van de dochter van de sultan van Yogya bijgewoond, veel bintang gedronken en afgelopen zaterdagnacht Merapi beklommen....
Rond 8 uur savonds afgesproken met 2 australische dames en hun britse vriend om vervolgens met zijn vieren te vertrekken naar Merapi. Na een autoritje van zo'n 2 uur kwamen we aan bij het basecamp in Selo. Na ons geregistreerd te hebben begonnen we aan onze tocht richting de top van Merapi. Het was toch iets pittiger dan ik van te voren had verwacht maar de heenweg verliep toch best soepel. Rond een uur of 4 kwamen we aan op een vlak stuk, nog een uur verwijderd van de top. We moesten hier even wachten totdat het wat lichter zou worden omdat het laatste stuk toch iets lastiger en gevaarlijker was. Toen we de eerste klimmers zagen bewegen zijn wij er maar achteraan gegaan. Ht laatste stuk tot aan de top was echt heel zwaar want bij elke stap die je zette zakte de grond onder je weg. Na een klein half uur en nog zo'n 20 minuten verwijderd van de top zakte de grond onder mijn linkervoet weg waardoor ik mijn knie weer verdraaide!! Op dat moment dacht ik echt neeeee, niet nu!!! Ik had er 7 uur over gedaan om op dat punt te komen en de enige weg terug was dezelfde als de heenweg! Ik besloot te blijven zitten op een riggel en zei tegen mijn vrienden dat ze maar door moesten gaan naar de top en datik zou wachten tot ze terugkwamen. De pijn in mijn knie viel gelukkig wel mee en buigen ging na een tijdje ook wel weer. Ik baalde wel echt als een stekker dat ik van zover was gekomen en dan vlak voor de top moest afhaken. Ik dacht er aan om weer naar beneden te gaan maar realiseerde me toen dat ik nu toch wel erg dichtbij was. Met de gedachte dat ik de top gewoon moest halen omdat ik nu toch al zover was gekomen klom ik naar boven. Het moment wanneer je dan de top bereikt is echt ongelovelijk. Het geeft je zo'n voldoening en blijdschap totdat.....je je realiseerd dat je nu heel dat klote end ook weer terug moet :) De terugweg verliep niet heel erg lekker maar de mooie omgeving en vooral het uitzicht over de vele bergen/vulkanen van midden java maakte een hoop goed. Uiteindelijk strompellend bij de auto aangekomen die ons weer terug naar yogya zou brengen. Ik denk dat de adrealine en de wil om de top te halen ervoor heeft gezorgd dat de pijn in mijn knie op de berg weg ging want nu ik weer thuis ben kan ik hem amper buigen en voelt het toch niet heel erg lekker. Dus dat wordt morgen maar weer een bezoekje aan het ziekenhuis.
Foto's & Route Merapi: http://www.a-trip.com/tracks/view/89465
Foto's: http://www.facebook.com/media/set/?set=a.2426056010723.2144521.1231204698&type=1&l=968e3b6f12
Dit was het weer voor nu, de komende weken staan mijn midsemester tentamens op het programma en moet ik vele deadlines halen dus ik zal me nu maar weer even focussen op de studie.
Talk to you guys later,
Salam,
Ren
Wat als....2 simpele woorden maar o zo interessant als je ze voor een paar andere woorden zet: Wat als ik niet afgekeurd zou zijn door de KLM? Wat als ik mijn kruisbanden niet had afgescheurd? Wat als Indonesië nu nog van Nederland zou zijn? Wat als mijn oma niet in Nederlands-Indië was geboren? Wat als ik geen Nederlander zou zijn? Wat als....
Allemaal vragen waar we geen betrouwbaar antwoord op kunnen geven. Hoe interessant het ook is je af en toe af te vragen waar je nu zou zijn als een bepaalde gebeurtenis wel of juist niet had plaatsgevonden, des te interessanter is het om te kijken waar je juist wel terecht bent gekomen door die gebeurtenis. Wie had 3 jaar geleden gedacht dat ik uiteindelijk in Indonesië zou gaan studeren? Niemand, ik zelf namelijk ook niet. Dingen gaan niet altijd zoals gepland en hoe vervelend dat op dat moment ook is, het leidt altijd wel tot iets anders moois: "If one door closes another opens". Dus in plaats van stewardessen te versieren als piloot geniet ik op dit moment van het Indonesische leven.
Mijn colleges gaan steeds beter maar het is wel een stuk zwaarder dan dat ik van te voren had verwacht. Vooral mijn economie college is erg pittig omdat mijn prof. aan één stuk door praat en ik vaak mijn concentratie verlies na een half uur en dan maar met moeite weer ergens aanhaak. Mijn Javaans gaat wel vooruit maar het blijft lastig om 2 nieuwe talen(hoog en laag javaans) te leren in een taal die ik ook nog niet helemaal vloeiend spreek. De geschiedeniscolleges gaan wel erg goed dus dat scheelt weer. Ik vind het erg interessant om te zien hoe de invloed van Nederland op Indonesië hier wordt weergegeven vanuit een niet Nederlands perspectief.
Mijn scriptie onderzoek naar Gerakan 30 September en de massamoorden die daarop volgden loopt nog niet zo heel soepel omdat het onderwerp toch nog iets gevoeliger is dan ik van te voren had gedacht. Met hulp van zowel Australiers als Indonesiers zie ik wel vooruitgang dus ook dat is goed nieuws.
Ik merk aan mijn lichaam dat het moeite heeft met de seizoensverandering van het zomer- naar het regenseizoen. Vooral de extreme hitte gecombineerd met de vochtigheid zorgt ervoor dat ik snel uitgeput ben. Mijn eerste echte regenbui kwam trouwens ook niet op een erg prettig moment! Ik was in Prambanan om een Ramayana voorstelling te bekijken in de openlucht toen het weer echt losbarste! Helaas was ik hier niet op voorbereid dus ik was al snel helemaal doorweekt. Aangezien we toch al zeiknat waren besloten we maar om niet te wachten totdat de regen zou stoppen(goed besluit want het regende de hele nacht door). Het ritje naar huis was geen pretje omdat mijn helm geen visier heeft en ik dus vrij weinig kon zien door alle regendruppels. Uiteindelijk veilig aangekomen en de ochtend daarrna maar gelijk even een regenpak gekocht!!
Verder...Heb ik een jongen uit Sri Langka ontmoet die de wereld over rijd op zijn moter. In een jaar tijd heeft hij al 40 landen gezien en hij zal waarschijnlijk nog 2 jaar onderweg zijn voor de rest van zijn avontuur. Het mooie aan het verhaal is dat hij alle landen tot nu zonder kleerscheuren heeft overleeft maar uiteindelijk op de eerste dag in Indoenesie gelijk werd aangereden....dat zegt wat over het verkeer hier ofniet :-)
Ik heb mijn motor ook maar is flink uitgetest door even naar Solo te rijden en daar wat tempels te bekijken. Wat blijkt, bij 125 km/u vind mijn scootertje het wel hard genoeg en begint ie een beetje te trillen :) na mijn uitstapje naar Solo, het huwelijk van de dochter van de sultan van Yogya bijgewoond, veel bintang gedronken en afgelopen zaterdagnacht Merapi beklommen....
Rond 8 uur savonds afgesproken met 2 australische dames en hun britse vriend om vervolgens met zijn vieren te vertrekken naar Merapi. Na een autoritje van zo'n 2 uur kwamen we aan bij het basecamp in Selo. Na ons geregistreerd te hebben begonnen we aan onze tocht richting de top van Merapi. Het was toch iets pittiger dan ik van te voren had verwacht maar de heenweg verliep toch best soepel. Rond een uur of 4 kwamen we aan op een vlak stuk, nog een uur verwijderd van de top. We moesten hier even wachten totdat het wat lichter zou worden omdat het laatste stuk toch iets lastiger en gevaarlijker was. Toen we de eerste klimmers zagen bewegen zijn wij er maar achteraan gegaan. Ht laatste stuk tot aan de top was echt heel zwaar want bij elke stap die je zette zakte de grond onder je weg. Na een klein half uur en nog zo'n 20 minuten verwijderd van de top zakte de grond onder mijn linkervoet weg waardoor ik mijn knie weer verdraaide!! Op dat moment dacht ik echt neeeee, niet nu!!! Ik had er 7 uur over gedaan om op dat punt te komen en de enige weg terug was dezelfde als de heenweg! Ik besloot te blijven zitten op een riggel en zei tegen mijn vrienden dat ze maar door moesten gaan naar de top en datik zou wachten tot ze terugkwamen. De pijn in mijn knie viel gelukkig wel mee en buigen ging na een tijdje ook wel weer. Ik baalde wel echt als een stekker dat ik van zover was gekomen en dan vlak voor de top moest afhaken. Ik dacht er aan om weer naar beneden te gaan maar realiseerde me toen dat ik nu toch wel erg dichtbij was. Met de gedachte dat ik de top gewoon moest halen omdat ik nu toch al zover was gekomen klom ik naar boven. Het moment wanneer je dan de top bereikt is echt ongelovelijk. Het geeft je zo'n voldoening en blijdschap totdat.....je je realiseerd dat je nu heel dat klote end ook weer terug moet :) De terugweg verliep niet heel erg lekker maar de mooie omgeving en vooral het uitzicht over de vele bergen/vulkanen van midden java maakte een hoop goed. Uiteindelijk strompellend bij de auto aangekomen die ons weer terug naar yogya zou brengen. Ik denk dat de adrealine en de wil om de top te halen ervoor heeft gezorgd dat de pijn in mijn knie op de berg weg ging want nu ik weer thuis ben kan ik hem amper buigen en voelt het toch niet heel erg lekker. Dus dat wordt morgen maar weer een bezoekje aan het ziekenhuis.
Foto's & Route Merapi: http://www.a-trip.com/tracks/view/89465
Foto's: http://www.facebook.com/media/set/?set=a.2426056010723.2144521.1231204698&type=1&l=968e3b6f12
Dit was het weer voor nu, de komende weken staan mijn midsemester tentamens op het programma en moet ik vele deadlines halen dus ik zal me nu maar weer even focussen op de studie.
Talk to you guys later,
Salam,
Ren
-
31 Oktober 2011 - 10:49
Fred Roos:
Rennie, mooi verslag, maar ga niet tot het uierste. Na 62 jaar heb ik afgelopen zomer toch geleerd om gas terug te nemen. Ook ik stond on een berg in Frankrijk en ik wilde naar de top. Gelukkig optijd de rem er op gezet, anders was ik er nu niet meer geweest.
Met je knie, cq knieen moet je nog je hele leven doen. En dat besef je pas als ze het "niet meer doen"
In iedergeval heb je weer een mooi avontuur beleefd. O ja ik heb ook een foto van mij zelf op de top op de berg, maar daar kijk ik nu met gemengde gevoelens naar.
Groet van je "zeurende " oom.
Fred -
31 Oktober 2011 - 11:37
Renato:
Leuk Ren hier te lezen wat je weer allemaal hebt meegemaakt. Geniet van het leven daar, hier is de winterijd gekomen, leuk voor in de ochtend maar savonds al weer vroeg donker.
Ik bel je donderdag dan weet ik de uitslagen gr Papa -
31 Oktober 2011 - 12:28
Maria:
Ha Rennie, wat een superervaring en wat goed dat je toch door bent gegaan. Je had anders waarschijnlijk niet zo'n blij gevoel gehad.
Hoop dat je knie niet te veel geleden heeft en dat je weer vooruit kunt zonder pijn.
Kort koppie heb je trouwens, ook leuk.
Succes met je tentamens en met het schrijven al je papers.
XXXmaria -
31 Oktober 2011 - 15:29
Thijs Prijkel:
Goeie blog Ren! Zal hem vaker lezen.
Enjoy your time! -
31 Oktober 2011 - 15:50
Thomas:
Roger!
Ziet er goed uit weer allemaal, ondanks de ellende met je knie(wel een goede reden om lekker helemaal niks te doen!).. We moeten snel even skypen! Ping anders f als je bij een computer in de buurt bent!
x -
01 November 2011 - 03:21
Renato:
Hoi Ren, vandaag een pas laten maken voor je moeder, ziet er goed uit. Ben benieuwd of ze hem ook gaat gebruiken. Ik heb gisteren nog gebeld om te informeren hoe het afgelopen was in het ziekenhuis, maar kreeg geen verbinding. Hou je taai,Papa -
02 November 2011 - 12:21
Ancy Van Pelt:
Ik heb je verhaal gelezen over het beklimmen van de Merapi. Goed van je hoor!!!! maar minder leuk v oor je knie. BETERSCHAP!!!
Ook het verhaal van die jongen uit Sri Lanka die in één jaar al 40 landen heeft bezocht in avontuurlijk.
Jij succes met je studie Rennie en veel plezier met alje ondxernemingen.
Groet van ancy van pelt -
09 November 2011 - 17:16
Renato:
hoi Ren, leuk je weer te zien,ik hoop dat wij met je vrienden een paar gezellige dagen tegemoet gaan. Ook fijn te zien waar je studeert. Wel apart om zo eten op de campus in de stromende regen. -
21 November 2011 - 07:27
Liesbeth:
Hoi Rennie, ik had je vader vanmorgen aan de telefoon en hoorde van de reis die hij net heeft gemaakt met jouw vrienden. Wat een verrassing voor je en natuurlijk voor je vrienden ook. Ik ga morgen de foto's even bekijken , want ik hoor dat hij er meer dan 1400 heeft gemaakt. Succes met je studie.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
