Bromo en de reis naar Bali

Gisteren vertrokken naar Soerabaya. Eerst heerlijk ontbijten met diepgevroren aardbeien en daarna op pad . Het was weer druk op de weg. In de kleine dorpjes is het toch echt oppassen daar het verkeer echt van alle kanten komt en gaat zonder richting aan te geven. Maar eenmaal op de tolweg aangekomen gaat het best redelijk alhoewel de meeste bestuurders blijven onnodig rechts rijden zodat je wel links moet inhalen. Met het navigatiesysteem wat af en toe uitvalt toch bij het oude Majapahit Mandarin Oriëntaal Hotel aangekomen zodat ik Rennie kon laten zien hoe veel rijkdom er was in het begin van de 19 de eeuw. Het Hotel is gebouwd in 1910 en is nog steeds prachtig met de mooie vloeren en veel glas in loodramen. Na wat gedronken te hebben in de lobby hebben wij besloten om de Nederlandse begraafplaats te bezoeken. Daar aangekomen ben ik toch heel erg geschrokken hoe de graven er bij liggen. Sommige waren opengebroken en de ander bewust vernield. Alles wat van ijzer of non ferro metaal is hebben ze gestolen om te verkopen. Het is troosteloos en men toont weinig respect voor de doden. In de open graven gooit men hun vuilnes en het maanverband dreef op het aanwezige water. Toen wij daar hadden gelopen en wij dicht bij de uitgang kwamen , waar de geiten en bokken op de graven lagen te slapen en de keutels verspreid over de graven lagen, vroegen de aanwezige personen of ik hun geld wilde geven. Dit keer heb ik het niet gedaan en ben boos en verdrietig de uitgang uitgelopen. Op het laatste moment vond ik vlak bij de uitgang de nicht van mijn Oma . Het graf waarvan het familielid lag begraven in 1946 lag er redelijk bij. De teksten waren nog duidelijk te lezen .Toch wel een beetje aangeslagen door het zien van deze trieste uithing van hoe de Indonesiër over de Nederlander denkt zijn wij vertrokken naar de haven. Na een uurtje te hebben gezocht en weer 4500 rup. armer aangekomen op het terrein waar menig Nederlander na de bezetting en vernedering door de Jappen vertrokken is naar hun thuisland.Ik kwam er een aardige Indonesiër tegen die in de jaren 50 in Duitsland had gewerkt als tandarts. Hij vertelde dat hij niet erg geliefd was daar vanwege zijn huidskleur. Was erg mooi en boeiend wat hij allemaal te vertellen had. Hij vond het ook jammer dat het land achteruit gaat ipv vooruit. Hij vertelde dat grote projecten worden gesponsord en dat er wordt begonnen en halverwege wordt gestopt daar het geld is verdwenen in de zakken van corrupte ambtenaren, zodat niks wordt afgemaakt en dat alle gebouwen uit de Nederlands tijd langzaam aan het vergaan zijn.
Hij hoop ook dat Min. Bot (geboren in Soerabaya) er iets aan gaat doen. Na wat foto’s te hebben gemaakt van de ferry’s die naar Maduro vertrokken nog een rondrit gemaakt per auto door de stad daar het regende was het niet te doen om daar gezellig te gaan wandelen.Toen wij langs een grote mall kwamen even gestopt om te winkelen. Rennie zag zo’”n uitklapbaar video camera en heeft die na flink onder handelen uit eindelijk gekocht voor 2 miljoen. Hij voelde zich heel groot nadat hij dat bedrag had gepind. Ik volgde hem in de kielzog zodat niemand op het idee zou kunnen komen zijn zuur verdiende geld af te pakken. Na de uitleg en het bij kopen van een geheugen kaart 4 mb hebben wij nog even gewinkeld en zijn dan vertrokken uit de 12 verdiepingen garage. Het uitzicht was prachtig je kon zeer ver kijken . De terugreis liep voorspoedig ondanks het zeer slechte weer zodat wij in 1.5 uur weer terug waren in Malang. Nadat wij ons even hadden opgeknapt zijn wij naar het Restaurant gegaan om voor het laatst ons avond eten te gebruiken. Het is een prachtig hotel en de service is geweldig, niets is te veel. DE mensen nemen echt de tijd voor je, echt super een aanrader voor iemand die Malang wilt bezoeken. Na het eten de koffer alvast ingepakt zodat wij s-ochtens zonder veel openhoud konden vertrekken. Rennie heeft nog even op de laptop een film gekeken en is toen gaan slapen. Daar ik nog niet moe washeb ik met mijn vrienden die ook in Azië en de USA verbleven nog even gebeld. Vroeg gewekt door de moskee en toen maar weer de laptop gepakt om het laatste nieuws van de telegraaf te lezen .Toen Rennie ook vroeg wakker werd heeft hij een selectie van de foto’s gemaakt en die op Hyves gezet. Daarna nog even met Flap ge msm. En na een heerlijk ontbijt Pannenkoeken , de rekening betaald en de mensen bedankt voor de geweldige service. DE koffers werden voor ons in de auto gezet, wij kregen voor onderweg nog een lunchpakket mee. Na uitgezwaaid te zijn door de receptie vertrokken richting Probolingo om daar de Bromo vulkaan te zien. Na een rit van bijna drie uur aangekomen bij de weg naar de Vulkaan mochtenwij zonder
gids niet verder. Wij zijn gekeerd en hebben een weg genomen die parallel liep met de hoofdweg. DE weg liep langs de afgrond en werd steeds smaller zodat er maar een auto kon rijden, Passeren was onmogelijk. Daar ook hier veel regen was gevallen waren er grote plassen ontstaan wat de nodige slip partijen opleverde. Ook zaten er
zeer diepe gaten in de weg zodat erg lastig was de wagen op de weg te houden. Eenmaal bij een groot gat aangekomen reed ik te langzaam om door te kunnen rijden , de achterkant van de auto draaide weg, en de wielen slipten door. Ik vond het verstandig om langzaam achteruit te rijden, al slippend kwamen wij uit het gat. DE gehele weg achteruit te rijden was geen optie en keren geen niet. Ik heb een aanloop genomen en ben met een rot gang door het gat gereden. Je hoorden de wielen slippen maar wij hebben het gehaald. Eenmaal boven op de berg aangekomen, prachtig uitzicht 1800 mtr hoog wisten wij niet welke kant wij opmoesten. Het navigatie systeem werkte niet en zag deze weg dan ook niet. Wij kozen voor de weg naar beneden want volgens de kaart die wij hadden waren wij totaal verkeerd gereden.. Daar het al laat was geworden en mist kwam op zetten hebben wij gekozen de weg naar beneden te blijven volgen,. Het was niet verstandig om door te rijden daar binnen een half uur het pikke donker zou zijn en dan te moeten rijden op de zeer slechte wegen was
Onverantwoord. Tijdens onze tocht naar beneden kwamen wij blanken mensen tegen die Engels spraken wij vroegen aan hun of zij een hotel wisten, Zij vertelde dat beneden aan het einde van de weg een hotel was. Wij zijn er heen gereden en hebben daar een kamer genomen. Van uit dit hotel gaan wij morgen per Jeep de tocht naar Bromo onder nemen. Wij verwachten er veel van. Wij worden om drie uur gewekt en vertrekken dan om 4 uur om de zons opgang te zien.

Dinsdagochtend 0.300 uur
De receptie liet een paar maal de telefoon overgaan om ons te wekken, ik was al wakker om 2.30 uur en had buiten even rond gelopen of ik nog wat slangen en andere dieren kon ontdekken, maar helaas zij sliepen ook nog. 5 voor 4 richting receptie gelopen, en ja wel daar stonden de Jeeps klaar om te vertrekken. Nadat een vijf tal jeeps waren vertrokken waren wij aan de beurt. Wij stappen in de auto, Rennie achterin en ik voorin, alleen jammer dat de bestuurder geen woord Engels sprak. Na een rit van 20 min.kwamen wij op de zelfde plek aan waar wij gisteren waren gedraaid, na betaling van 2 x 20.000 rup konden wij verder rijden. Een maal aangekomen op de plek stonden er al zo’n 50 jeeps en andere four Wheel auto geparkeerd. Toen wij er langs liepen kwamen van alle kanten mensen aangelopen met jassen en gedroogde bloemen. Daar ik het nooit koud heb had ik wel een trui aangetrokken en rennie twee extra Tshirts. Na ruim een uur gewacht te hebben in zeer dikke mist en behoorlijk fris zijn wij weer vertrokken naar de auto. De zon was al opgegaan maar wij hadden hem gemist vanwege de mist. De chauffeur had gelukkig de auto gedraaid en bijna helemaal onder op de weg geparkeerd zodat wij moeteloos konden vertrekken. Onderweg nog wat foto’s genomen van de vulkanen. Toen wij bij de kruising kwam om rechts naar het hotel te gaan en links naar de vulkaan vroeg de chauffeur, (vulcana vulkaan etc.) wij zeiden yes . Via een zeer steile en bochtenweg aangekomen bij de plek vanwaar wij te voet of te paard de berg konden beklimmen. Van alle kanten kwamen de paarden en de berijders aangelopen om ons hun paard te verhuren. Rennie had er niet zo veel zin in daar hij dacht dat wij de gehele weg naar het hotel op zo’n knol moesten zitten. Het was wel een geweldige ervaring zie foto’s. De paarden in het algemeen waren zeer klein en ik zeer groot en erg zwaar(dik) , goed de verzorger kijk naar mijn postuur en vond het toch wel zielig mij op zón klein paard te stoppen, hij liet een ander paard aanrukken . Na wat gesjor aan de teugels werd ik op het paard gehesen, hij kante zowat dubbel, hij hinnikte wat en draaide zijn nek om en kijk mij recht in de ogen , en dacht bij hem zelf waarom doe je mij dit aan. Ik had medelij met het paard maar de drijver zij dat het geen probleem was. Met de teugels in zijn hand, reden wij zo de berg op, ik vond het toch wel een beetje gênant. Rennie en ik op het Paard en de man er naast. Ik was wel blij dat wij voor dit soort vervoer hadden gekozen want het was een hele klim naar het beginpunt waar de trap naar de krater begon. Toen wij daar aankwamen hadden meer mensen deze luxe vorm van transport gekozen zodat Rennie en ik ons wat minder schuldig vonden rondom de dieren mishandeling. Toen ik de trap zag moest ik gelijk aan Malaysie denken toen Rennie en ik daar een grot bezochten. Hij ging steil omhoog, halve wege ontbrak het mij aan lucht en ben toen even gestopt, ook al dat de lucht die je in ademde vol zwavel zat. Na twee tussen stops de top bereikt, en daar kon je dan als de zwavel net de ander kant werd opgeblazen de bodem van de krater zien. Maar het waaide zo hard en de wind stond onze kant op zodat wij telkens de volle laag zwavel moesten in ademen dat wij besloten hadden om niet rondom de krater te lopen. Je ogen deden pijn en zijn toen langzaam de trap afgedaald. De nieuwe stroom bezoekers die de trap op liepen kregen nu de volle laag over zich heen, terwijl je al kort ademig bent van het klimmen kreeg je nu bijna pure zwavel naar binnen, je zag dat verscheidene mensen rechts omkeert maakte. Jammer want het is toch wel zonde om zo dicht bij een krater te zijn en dan hem niet te kunnen zien. Beneden aangekomen had de verzorger van het paard een rots ontdekt met de zelfde hoogte als het paard, hij stelde voor om op de rots te klimmen en dan was het gemakkelijk om op het paard te klimmen. Ik heb zijn advies opgevolgd daar ik het ook zielig vond om met een gewicht van ruim 130 kg op een beugel te rusten, zodat het zadel zowat van het paard werd getrokken.. De gang naar beneden, was moeilijker voor het paard dan naar boven en ik had echt medelijden met dit beest. Bijna bij de auto struikelde het paard en ik werd bijna gelanceerd. Met behulp van de helper en de verzorger van het paard afgehaald. Toen kwam de grap, de man die ik van tevoren had gevraagd wat het kosten waren zei in eerste instantie 100.000 pp en nu was het opeens 200.000 pp. Daar wij ook de terugweg op het paard hadden gezeten. Daar ik geen zin had in een discussie en ook geniet van onze vakantie hebben wij hem betaald en zijn terug gereden naar het hotel. De chauffeur en behoorlijk tip gegeven daar hij bereidwillig was onderweg een paar maal te stoppen voor het maken van foto’s. Daarna hebben wij het ontbijt tot ons genomen en onze koffers gepakt en uitgecheckt uit het hotel en zijn onze tocht begonnen naar Bali.
Na een reis van bijna 5.5 uur aangekomen bij de ferry die naar Bali gaat. Wij kochten aan de gate de tickets en reden zo de boot op. Na 5 min vetrok de boot naar Bali. Daar wachten ons nog een trip van ruim twee uur zodat wij om 17,30 uur aan kwamen in Het Bali Taman Suite Hotel. Nadat Rennie de kamers had bekeken en er een had uitgezocht vlakbij het zwembad hebben wij ingecheckt en na ons even te hebben opgefrist wat gegeten in het restaurant. Daar ik toch wel versleten was van de gehele trip even gerust om daarna in de lobby even mijn mail te checken. Jammer van dit hotel dat de Wi ve alleen maar werkt in de lobby. Maar goed het is beter dan niks. Nadat ik Rennie even gevraagd had om een probleem op te lossen met het geluid van de microfoon is hij gaan internetten. Wij hebben nu besloten om een paar dagen even rust te houden, daar het reizen per auto toch wel vermoeiend is.

Rennie heeft voor het eerst gezwommen in 14 dagen zolang wij nu in Indonesië zijn en heeft het naar zijn zin. Ik moet nu gaan stoppen met schrijven daar hij wel bellen met Cas in New zeeland om hem te feliciteren met zijn verjaardag.

Wordt vervolgd.