From Java 2 Bali, Het verhaal

We zijn al weer 23 dagen weg en hebben ondertussen behoorlijk wat gezien en meegemaakt. Inmiddels hebben we zo’n 2300 km gereden, hebben we 9 hotelkamers gezien, zijn er 2 auto’s kapot gegaan, hebben we 3 keer bij pizzahut gegeten, is er een lekke band verwisseld, zijn we 2 keer geïnterviewd, hebben we een hoop apen gezien en hebben we zelfs paard gereden. Zoals je misschien gelezen hebt stopte mijn laatste bericht met de ”erevelden van pandu” inmiddels hebben wij Java achterons gelaten en zitten wij nu op het mooie maar toeristische Bali. Wat we in de tussentijd hebben meegemaakt zal ik via dit bericht met jullie delen.

14 december, de dag van de tegenslagen.
Na ons ontbijt zijn we op zoek gegaan naar de huizen van mijn oma. Na uren rond te hebben gereden kwamen we tot de conclusie dat de oude huizen waarschijnlijk plaats hadden gemaakt voor de vele winkels en de gigantische Mall. Ik had de huizen graag gezien maar het mocht niet zo zijn. Helaas maar niks aan te doen. Toen zijn we maar door gereden richting het gemeentehuis, want daar zou een foto hangen van mijn overgrootouders. Eenmaal daar aangekomen bleek dat het gemeentehuis gerenoveerd werd en dat alle foto’s en schilderijen ergens waren opgeslagen waar wij geen toegang tot hadden. Aangeslagen maar toch een beetje opgevrolijkt door de drumband die voor het gemeentehuis stond te spelen zijn we vertrokken richting Yogyakarta. Omdat deze dag toch al zo goed verliep kon het er ook nog wel bij dat de auto midden op de weg stopte en dat wij hem naar het dichtstbijzijnde restaurant moesten duwen. We dachten dat de benzine op was dus ben ik maar naar een pomp gelopen. Het heeft me ckr een halfuur geduurd voordat de pompbediende door had dat ik een jerrycan met benzine nodig had, mijn bahasar was namelijk even goed als zijn engels. Eenmaal weer bij de auto gekomen deed deze nog steeds niets, zelfs de verse benzine kon er niet voor zorgen dat de auto startte dus er zat niks anders op dan wachten op AVIS. Na 10 cola en ongeveer 3 uur kwam der eindelijk een nieuwe auto aanrijden. We hebben de spullen overgezet en zijn weer op weg gegaan. Omdat we zoveel tijd hadden verloren lukte het ons niet om in één keer door te rijden naar Yogya. In het pikkedonker kwamen we uiteindelijk een hotelletje tegen met de naam ”Borobodur” heel toepasselijk vonden wij aangezien wij de volgende dag naar deze tempel zouden gaan. Ik heb die nacht behoorlijk slecht geslapen want ik voelde de beestjes gewoon over me heen lopen dus ik was blij toen het licht weer begon te schijnen.

15 december,
Toen we wakker werden zag renato dat ie voor zijn verjaardag een lekke band had gekregen. Hij vond het werkelijk een prachtig geschenk( ik was er zelf ook erg blij mee) na de band te hebben verwisseld. Zijn we naar de Borobodur tempel gereden wat onze dag weer helemaal goed maakte. Ik vond het werkelijk 1 van de mooiste dingen die ik ooit had gezien. De tempel op zichzelf is al erg indrukwekkend maar de omgeving zorgt er werkelijk voor dat dit 1 van de mooiste plekken op aarde is. Beschrijven is eigenlijk onmogelijk dus bekijk vooral de foto’s. Na heerlijk gegeten te hebben onderaan de tempel zijn we richting de auto gelopen. Tot onze verbazing waren alle hekken dicht en was er niemand meer te bekennen. Het was al echt donker dus een andere uitgang zagen we niet. Toen zagen we iemand en die vertelde ons dat alles dicht was en dat we maar over het hek moesten klimmen. Ik dacht: dat gaat renato natuurlijk nooit lukken. Dus ik ging opzoek naar een andere uitgang maar voordat ik het wist zat renato al boven op het hek. Ik heb nog geprobeerd om een foto te maken maar hij was zo snel dat de foto erg wazig is geworden. Uiteindelijk hebben we de auto gevonden en zijn we naar Yogya gereden.

16 december
Het paleis van de sultan, klinkt heel wat als je het zo hoort. Maar persoonlijk vond ik het behoorlijk tegenvallen. Het is leuk om gezien te hebben maar daar hield het voor mij dan ook mee op. Ik zou liever een heel verhaal schrijven over de prachtige Prambanan tempel maar net zoals bij de Borobodur, beschrijven lukt gewoon niet. Het is prachtig,indrukwekkend en bijzonder maar dat klinkt zo afgezaagd. De enigste manier om jullie dit een beetje te laten zien is via foto’s maar zelfs dan zie je niet hoe mooi deze bouwwerken werkelijk zijn.

17-20 december
Na behoorlijk wat kilometers kwamen we aan bij een prachtig hotel in Malang, wat onze thuisbasis zou worden voor ontspanning & lekker eten. Vanaf het hotel was het ongeveer 5 minuutjes rijden tot TOKO OEN. Het tentje waar mijn oma vroeger vaak een kopje koffie kwam drinken samen met tante Nesje. Het was mooi om te zien want alles was nog net zoals vroeger. Zelfs de stoelen waren nog het zelfde. Na een bord kip cashew te hebben weggewerkt heb ik nog even de kerk waar tante Nesje naar toe ging bekeken en zijn we doorgereden naar een Mall waar ik met duidelijke cijfers Renato heb afgemaakt met een basketbalspel. Een dag later zijn we naar een museum geweest wat mij net als in Jakarta weer liet zien dat de Nederlanders vroeger niet erg vriendelijk waren geweest en dat de Indonesiërs blij zijn dat we weg zijn.

21 december
In Surabaya ben ik erg geschrokken van wat ik daar gezien heb. Een Nederlandse begraafplaats was er zo slecht aan toe dat het meer op een vuilnisbelt leek dan op een begraafplaats. Bijna alle graven waren opengebroken en vervallen. Grafstenen waren gestolen en geiten en honden gebruikten de graven als toilet. Het terrein lag vol afval en zag er werkelijk triest uit. Uiteindelijk hebben we nog een familielid gevonden maar veel was er niet meer over van het graf. In Surabaya heb ik ook het hotel gezien waar mijn oma is opgevangen nadat ze uit het jappenkamp kwam. Het hotel was nog steeds in gebruik en zag er goed uit. We hopen de 2e hier te kunnen slapen. Ik hoop dat het lukt want het zou een mooie afsluiting zijn van onze reis door Indonesië.

22 december
Bromo is de hoogste berg van Java en dat wouden wij even gaan bekijken. Aangezien wij echte bergbeklimmers zijn, konden wij een zonsopgang op de top van de berg natuurlijk niet weerstaan. Het plan was naar Probolingo te rijden en vandaar uit ’s ochtends de berg te beklimmen. Onderweg keek ik op de kaart en daar stond op dat er ook een weggetje binnendoor liep richting de berg. Probolingo was al om dachten wij, dus twijfelde wij geen moment om de weg binnendoor te nemen. Achteraf gezien hadden we dit beter niet kunnen doen maargoed achteraf praten is altijd makkelijker. Na ckr een paar uur door de bergen te hebben gereden begonnen we toch te twijfelen of dit wel goed was. Het zou al snel donker worden en in de bergen rijden in het donker is nou niet echt prettig. Gelukkig kwamen we toeristen tegen die ons vertelde dat er niet zover weg een hotelletje was en dat we die maar beter konden nemen omdat er verder in de omgeving niks was. In het hotel vertelden ze dat ze een jeep met chauffeur voor ons hadden om ons ‘s ochtends naar de berg te brengen. Aangezien we even daarvoor flink verdwaalt waren hebben we het aanbod maar genomen voor zo’n 250.000rp. De volgende ochtend ging de wekker dan ook om 3:30 en zijn we opgestaan en richting de jeep gelopen. Eenmaal aangekomen boven op de berg was het ijskoud en nog steeds pikkedonker. Ik zou jullie nu graag willen vertellen dat ik hier de mooiste zonsopgang van me leven heb gezien maar helaas, de werkelijkheid was anders. De zon kwam natuurlijk wel gewoon op, alleen hebben wij hier niks van meegekregen omdat er te veel mist was. Op de weg terug richting het hotel zijn we nog langs een krater gereden. De weg daarheen was werkelijk prachtig. We zijn door een valei gereden die echt onbeschrijfelijk mooi was. Eenmaal bij de voet van de vulkaan aangekomen moesten we kiezen. Te voet of te paard verder. Ik had tot nu toe maar 1 keer paard gereden. Dat was in Italië en toen had ik een borrel op, en het paard was van plastic dus ik voelde me nu niet helemaal op me gemak maar ik ben toch op een paard gestapt en toen ik zag dat me vader door 3 man op een paard werd getild vond ik het eigenlijk toch wel weer grappig. Eenmaal boven was mijn paard helemaal uitgeput dus laat staan die van renato. Ik vond het eigenlijk wel zielig maargoed ik was nu toch al boven. Nadat we van onze pony’s waren afgestapt stond onze volgende uitdaging alweer klaar. We stonden oog in oog met een paar honderd traptreden die ons naar de top van de krater moest brengen. Na een paar keer goed ingeademd te hebben begonnen we aan de klim en liepen we tree voor tree naar boven. Ongeveer halverwege draaide ik me om en zag dat me vader het erg moeilijk had. Ik was zelf ook wel buiten adem maar hij had er echt last van. Na een kleine pauze zijn we weer verder gegaan richting de top. Eenmaal boven merkte ik dat ik toch wel buitenadem was en snakte naar wat verse lucht. Op het moment dat ik net goed wou inademen draaide de wind een beetje en ademde ik geen lucht maar een wolk zwavel in wat nou niet echt relaxed is. Aangezien ik geen mondkapje bij me had en de zwavel steeds erger werd hebben we maar heel eventjes kunnen genieten van het prachtige uitzicht. Na een paar foto’s gemaakt te hebben kwam der man naar me toe die zei dat ik naar de andere kant moest lopen voor echt mooie foto’s. Ik bedankte de man vriendelijk en liep richting de aangewezen kant. Eenmaal daar aangekomen was de wind zo gedraaid dat ik alleen nog maar wolken van zwavel zag en daar had ik nu wel genoeg van dus ben weer rustig die paar honderd treden naar beneden gelopen waar mijn paardje me alweer stond op te wachten.

22 - 30 december
Na ons uitje op Bromo zijn we richting Bali gereden en hebben wij afscheid moeten nemen van Java. De eerste paar dagen op Bali hebben wij doorgebracht in Lovina waar wij goed zijn bij gekomen van onze avonturen op Java. Inmiddels zitten we in Nusa Dua en chillen we hem elke dag. Nog een paar dagen en dan is onze trip in Indonesië alweer voorbij. De tijd vliegt werkelijk voorbij. We zijn al 3 weken weg maar zo voelt het in ieder geval niet. Nog even oud en nieuw hier vieren en dan wacht ons volgende avontuur alweer op ons, namelijk: MALEISIË

Ik wens jullie in ieder geval alvast een gelukkig & gezond 2009

Ciao Ciao,

Rennie