Lang verhaal maar ckr de moeite waard om te lezen!

Wat hebben Rennie & Renato,Thomas, Najib Amhali, Malaysia airlines, een jetlag en een Hoertje met elkaar te maken? Op zich vrij weinig alhoewel er best een link zou kunnen zijn tussen Thomas en een hoertje, maar daar hebben we het nu niet over. deze dingen bij elkaar vormen al gouw een rare combinatie zou je zeggen en dat is het ook zeker, tenzij je met je vader op reis gaat naar Azië want dan zou het nog best wel is bij elkaar kunnen passen. om verdere onzin te voorkomen zal ik maar vertellen wat er tot nu toe allemaal gebeurt is.

maandag 8 december was het moment daar: Rennie & Renato zouden vertrekken richting Indonesië. maar voordat dat kon gebeuren moesten de koffers natuurlijk nog even worden ingepakt en aangezien wij zo goed zijn in plannen moesten wij ook voor deze vakantie op de dag van vertrek nog een hoop dingen doen voordat we konden vertrekken richting schiphol. Terwijl wij druk bezig waren met inpakken kwam Thomas nog even gezellig langs om ons te helpen met inpakken althans dat dachten wij, maar helaas voor ons kwam hij alleen even zijn portemonnee ophalen. Na alles te hebben ingepakt kwamen we uiteindelijk maar een uur later dan gepland aan op schiphol. Ongeveer een maand nadat ik Cas had uitgezwaaid stond ik weer in dezelfde vertrekhal, alleen dit keer stond ik voor een andere balie en werd ik zelf uitgezwaaid. Tijdens het inchecken bleken onze koffers veel te zwaar maar daar deden ze gelukkig niet moeilijk over. Het verbaasde me wel omdat ik maar de helft van me koffer had ingepakt. maargoed we namen afscheid van me lieve moeder en liepen door de douane. Zoals altijd ga je dan een beetje doelloos rondlopen en windowshoppen omdat je verder toch niks te doen hebt. Ik liep net een winkel uit toen ik iemand zag die me wel bekend voorkwam maar waarvan ik niet direct meer wist wie het was. En toen drong het tot me door.... NAJIB AMHALI. Zonnebril, trainingspak, paarse nike’s en een politie escort liepen helaas voor mij zo snel voorbij richting de business lounge dat ik te laat was voor een foto. Ik was even teleurgesteld dat ik geen foto had gemaakt, maar echt tijd om er verder bij stil te staan had ik niet, want ik moest het vliegtuig in. In het vliegtuig werd mijn teleurstelling van even daarvoor direct goed gemaakt door de lekkere stewardessen van Malasyia Airlines. De laatste keer dat ik gevlogen had was met transavia en die stewardessen waren echt te lelijk dus ik was erg blij om te zien dat Malasyia Airlines speciaal voor mij deze mooie Aziatische dames had geregeld J . Ik keek op mijn horloge, zag dat het kwart voor 12 was, en viel toen inslaap. Om een lange vlucht kort te maken: ik heb veel geslapen en veel tv gekeken. Eenmaal aangekomen in Jakarta bleek Renato, verkeerde visum formulieren te hebben ingevuld en moest ik dus even wachten op hem. Het wachten was wat minder, maar een groot voordeel hiervan was dat we niet meer bij de bagageband hoefde te wachten want de 2 koffers die nog over waren, waren van ons. Na een taxi ritje van 250.000 rp kwamen we aan in ons hotel. In de lift keek ik op mijn horloge en zag tot mijn verbazing dat het weer kwart voor 12 was. Ik ben de kamer binnengelopen heb nog snel een filmpje op gezet maar viel bijna meteen inslaap. Na 9 heerlijke uren van rust werd ik wakker en hebben we wat gegeten. Om toch nog wat cultureels te doen zijn we een riksja ingestapt en zijn we een beetje rond gaan rijden door Jakarta. Tot onze verbazing zagen we een vrouw in iet wat “schaarse kleding” een hoertje dachten wij maar geen gewone. Tot onze verbazing wist onze chauffeur er aan toe te voegen dat het geen vrouw was maar een vent!!! Na een uur te hebben rondgereden zijn we weer richting het hotel gereden om te gaan slapen.

Woensdag 10 december 7:30 . Na een uitgebreide douche van zeker een half uur was ik eindelijk goed wakker en gingen we ontbijten. Helaas voor ons bestond het huis van mijn oma niet meer (dit had plaats gemaakt voor een gigantisch hotel) dus zijn wij maar opzoek gegaan naar andere interessante bezienswaardigheden. Met een goed gevulde maag liepen we de straat op en riepen we een riksja. Na mondeling overleg wou de man ons voor 2000 rp wel naar Pasar Baroe brengen. Eenmaal daar aangekomen vroeg de man geen 2000 rp meer maar 20.000 rp. Na een wisseling van scheldwoorden in het Bahaser en in het Nederlands gaven wij de man 5000 en zijn we doorgelopen. Volgens Renato was de Pasar Baroe een winkelstraat uit de koloniale tijd waar veel leuke kraampjes waren. Eenmaal in de straat aangekomen bleek het dat we veel te vroeg waren, veel zaken waren nog dicht of waren bezig met de opening. Ik weet niet waar het aan lag maar voor het eerst voelde ik mij niet prettig in Indonesië. We werden door iedereen aangekeken met de gedachte van: wat kom je hier doen. Voor mijn gevoel waren we hier in ieder geval niet welkom. Van hieruit hebben we de taxi genomen richting het Nationaal Monument midden in de stad. Je kan het monument al vanaf ver zien en is zowel van de binnenkant als van de buitenkant erg indrukwekkend. Het is een gigantische hoge toren van marmer met bovenop een vlam van goud. Binnenin de toren is een museum gebouwd voor de geschiedenis van de Indonesische onafhankelijkheid. Een van de grootste punten die ik uit het museum kon opmaken is dat de Indonesiërs zich echt als bezet voelde tijdens de Nederlandse overheersing .
In heel het museum is geen goed woordje over de Nederlanders gesproken. Misschien is dat ook wel 1 van de redenen waarom wij niet echt welkom waren op de Pasar Baroe. Vanaf het monument zijn wij op zoek gegaan naar de eerste haven op Java . Helaas konden wij onze taxichauffeur niet duidelijk maken naar wat wij op zoek waren en zijn we maar na een uurtje ronddwalen in een andere haven terug gereden naar het hotel.

Donderdag 11 december. Ik had erg last van een jetlag dus was al rond half 2 wakker. aangezien ik niet echt zin had om in mijn eentje een discotheek op te zoeken heb ik me maar vermaakt met films en msn. Wel een leuk pluspuntje hieraan is dat ik voor het 1st in 18 jaar een keer eerder wakker was dan me vader J Rond een uur of 4 hoorde ik dat er ook nog iemand anders in de stad wakker was want die begon keihard uit een toren in het Arabisch te schreeuwen (staat een moskee naast het hotel). Aangezien ik veel tijd over had in de nacht heb ik via Google wat dingen opgezocht die ik nog wel zou willen zien in Jakarta. De haven die we de dag daarvoor niet konden vinden stond bovenaan het lijstje. Sunda Kelapa, de oude havenstad. In de ochtend zijn we hier met de taxi naar toe gereden maar uitgerekend toen we bij de haven aankwamen begon het te regenen. Helaas, maar niks aan te doen, wat foto’s gemaakt en maar meteen doorgereden naar het centrum van Sunda Kelapa. Aan een groot plein stonden allemaal gebouwen in koloniale stijl waaronder het oude gouverneurshuis. Dit laatste was de plek waarmijn overgroot-opa en oma getrouwd waren. Het gouverneurshuis was nog in goeie staat en functioneerde nu als historisch museum, helaas voor ons waren alle teksten in het Bahaser. Ook hier keken weer veel mensen ons aan, alleen dit keer had ik er minder last van omdat het vooral vrouwelijke studentes waren. Tegenover het gouverneurshuis lag een cafeetje: café Batavia. Ook dit cafe was in geheel oude stijl en was binnen mooi ingericht. De muren hingen er vol met schilderijen waaronder de koninklijke familie en posters van de bevrijding van Nederland op 5 mei. Nadat ik een foto van een prachtige boom voor Mo had gemaakt liepen we richting de Chinese markt, Glodok. Hier kocht ik de laatste james bond film voor me vader althans dat dacht ik. Achteraf gezien bleek het dat ik me vader een lege cd had gegeven. Als laatste gingen we nog even rondlopen in een wat nieuwer winkelcentrum(mall) na een paar schoenen en een T-shirt rijker te zijn reden we terug richting het hotel. Onderweg realiseerde ik me hoe groot het verschil hier tussen arm en rijk is. In de ene wijk hebben mensen helemaal niks en leven ze van 1 verkochte banaan terwijl in de wijk daarnaast mensen in de dikste auto’s rondrijden, ze valet-parking hebben bij een winkelcentrum hebben en kleren verkopen van 500 dollar of meer. Begrijp me niet verkeerd. In Nederland heb je ook arme mensen, maar vergeleken met hier zijn die mensen nog rijk. Vergelijken kan je het eigenlijk niet maar het doet je wel beseffen hoe goed je het hebt in Nederland.

Vrijdag 12 december. We hebben de auto opgehaald bij avis en zijn richting Bogor gereden. Onderweg kwamen we echter wel wat problemen tegen, als eerst kende ons navigatiesysteem meer dan 1 Bogor dus voordat wij de goeie hadden waren wij al flink wat kilometers om gereden. Daarnaast gooide de pompbediende bij het benzinestation diesel in onze tank in plaats van benzine en daar kan je auto helaas niet zo goed tegen. Dus konden we de auto in de regen terug duwen naar het benzinestation waarna heel de auto is leeg gepompt en weer opnieuw is gevuld met dit keer gelukkig wel benzine. Dus na flink wat tijd verlies kwamen we eindelijk aan in Bogor bij de Botanische Tuinen. Het regende helaas te hard om buiten rond te lopen dus zijn we op onze gemak met de auto er doorheen gereden. Na echt prachtige bomen en planten te hebben gezien vanuit de auto zijn we richting Bandung gaan rijden. Dit keer deed het navigatiesysteem wel wat het hoort te doen en stuurde het ons de goede kant op. Onderweg nam ik het stuur over zodat me vader even kon slapen, voordat ik nu verder ga zal ik even iets vertellen over het rijgedrag van de Indonesiër. De Indonesiër haalt links in, haalt rechts in, rijd zonder licht en geeft niks aan. Met andere worden de Indonesische scooter of autobestuurder kent geen regels dus let goed op!!! Oja en niet geheel onbelangrijk is, is dat ze aan de andere kant van de weg rijden. Je raad het misschien al, ik reed nog geen 40 minuten of er reed al een taxibus tegen me aan ( of ik reed tegen de taxibus aan...ligt er maar net aan hoe je het ziet ;-) ) na weer een wisseling van scheldwoorden kwam het er op neer dat de man zo’n 100.000 rp wilde hebben voor zijn zijspiegel. Volgens ons was zijn spiegel allang kapot maar om van zijn gezeur af te komen hebben we hem 10.000 rp gegeven en zijn we daarna doorgereden. Eenmaal in Bandung aangekomen hebben we wat gegeten en ben ik dit bericht gaan schrijven.

Zaterdag 13 december. Ik kreeg een smsje van Thomas waarin stond dat een aantal kennelijk heimwee hadden naar het dalton en dus naar het kerstfeest zijn geweest. Het was vast wel gezellig denk ik met al die meisjes van 12 en 13. Ik hoop dat jullie geen dingen hebben gedaan die ik ook niet zou doen. Maargoed omweer even terug te komen op onze reis, vanochtend heerlijk Indonesisch ontbeten bij de dunkin donuts en de pizza hut. En daarna met de auto vertokken richting de erebegraafplaats Pandu. Zo’n begraafplaats had ik tot vandaag alleen in films gezien. Duizenden witte kruizen stonden naast elkaar op een prachtig groen grasveld wat een indrukwekkend beeld opleverden. Hier lagen vele oorlogsslachtoffer die in de jaren 40-45 om het leven zijn gekomen. Zowel soldaten als burger hebben hier hun laatste rustplaats gevonden. Een tegenvaller was dat wij het graf van een familielid niet konden vinden. Verder zoeken had weinig zin omdat het ereveld gewoon veel te groot was. Wat me op viel aan de kruizen was dat er veel bekende namen op stonden althans voor mij dan. Op vele kruizen stonden namen van mensen waar ik nu mee omga of waar ik eerder contact mee heb gehad. Het ereveld heeft een diepe indruk op mij gemaakt. Het heeft laten zien dat er hier veel mensen zijn omgekomen maar dat ze gestorven zijn ”voor Recht en Vrede” zoals dat hier mooi staat aangegeven. Één ding is zeker. De mensen die hier liggen worden goed worden verzorgt want de velden liggen er prachtig bij.

Rennie